حسین نقیبی؛ به چشم بر هم زدنی گذشت، روز اول رمضان مبارک را میگویم؛ اولین سحری ماه مبارک که با عید نوروز همراه شده بود و اولین افطار… حالا سی روز گذشته و سفره مهمانی خدا جمع شده است. رمضان به پایان رسیده و انگار چتر برکت و مغفرت از روی شهر برچیده شدهاست. حالا ما ماندهایم و عید بزرگ پایان این مهمانی پر خیر و برکت؛ ما ماندهایم و قنوت نماز عید فطر، ما ماندهایم و فطریه، ما ماندهایم و غروبهایی که سفره افطار پهن نمیکنیم و سحر هایی که بخاطر نوشیدن آب و خوردن غذا زودتر بیدار نمیشویم.

رمضان امسال بوی بهار گرفته بود، هم با نوروز باستانی همراه شده بود و هم عید با برکتش در خوش و آب و هواترین فصل بهار، اردیبهشت قرار گرفت. عید فطری که بوی اردیبهشت را بگیرد، چه شود! بوی سفره هفت‌سینی که با سفره افطار هم‌قدم شده بود، سکه‌هایی که با فطریه همراه شده بودند، سیب سرخی که با سحری هم‌گام شده بود و قرآنی که هم سر سفره هفت‌سین خودنمایی می‌کرد و هم در شب‌های قدر، روی سر مردها و زن‌ها بود.

روزه اولی ها در مدرسه، سر سفیدی زبان‌هایشان با دوستانشان کل می‌انداختند و کوچک‌ترها هم با دوستانشان روزه کله‌گنجشکی می‌گرفتند. مدارس بعضی شب‌ها در حیاط، در هوای مطلوب بهاری، سفره افطار می‌انداختند و دانش‌آموزان و معلمان کنار هم با ثدای اذان مغرب و خرما، افطارشان را باز می‌کردند. مهمانی‌های عید با سفره‌های افطار یکی می‌شد و گاهی بعضی خانواده‌ها به بهانه عید دیدنی، تا سحر کنار هم می‌نشستند و خوش می‌گذرانند. این هم صفای رمضانی بود که با بهار باهم به خانه‌هایمان آمده‌بودند.

حالا دیگر رمضان و نوروز بساطشان را بسته و رفته‌اند و برای ما اردیبهشت مانده و عید فطری که آخرین فرصت برای استفاده از باران رحمت و برکت خداست. شب‌های قدر و شهادت مولایمان حضرت علی (ع) هم گذشت و نام هرکس که قرار نیست رمضان بعدی را بماند و از این محبت الهی استفاده کند، خط خورده‌است. کسی نمی‌داند که عمرش به سحرها و افطارها و شب‌های قدر و عید فطر بعدی می‌رسد یا نه، تنها امیدمان به است که فرصت استفاده از رمضان بعدی را داشته باشیم؛ در این عید عزیز و بزرگ، از خدا خواستاریم که بمانیم و استفاده کنیم، فرصت‌های از دست رفته را جبران و حتی همین امروز، همین عید عزیز را قدر بدانیم.