امشب، آخرین شبی است که فاصله‌مان تا آسمان هیچ می‌شود، آخرین شبی است که درهای رحمت خداوند به روی ما باز است، مایی که صورت‌هایمان از اشک‌های شهادت مولایمان علی(ع) خیس است، مایی که آشفته دل، از غصه رنج‌های سرورمان حضرت علی(ع) حالا با یک بقچه گناه، الغوث الغوث می‌خوانیم تا شاید اشک‌هایمان در این شب آخر شفاعتمان را بکند.

ما شمیشیری که فرق امامان را شکست لعن کردیم، ما یتیمانی را که با ظرف شیر عافیت امامان را خواستند دعا کردیم، ما پا به پای اشک زینب برای بابایش اشک ریختیم و داغ دل حسن و حسین را حس کردیم، ما برای شهادت آقایمان، برای زندگانی سخت و پر از فراز و نشیبش خون دل خوردیم؛ ما تمام این کار ها را کردیم اما راه و رسم علی(ع) را نیاموختیم…

هر سال شب‌های قدر، جوشن کبیری می‌خوانیم، اشکی می‌ریزیم و سر زبانی حلالیتی می‌طلبیم در حالی که اگر واقعا مسیر حضرت علی(ع) را پیش می‌گرفتیم، اگر معنی شیعه را با جان و دل درک می‌کردیم، اوضاع و احوال روح و دلمان بهتر از این بود.

ناشناسی که به تاریکی شب

می‌برد شام یتیمان عرب

این شعر را بارها خواندیم و بخشش را نیاموختیم، بی‌نیازی را در ثروت دیدیم و محبت با دست نه چندان پر را یاد نگرفتیم. از ائمه و کرامتشان، تنها اشک و رنج را شنیدیم و گریه کردیم. چقدر پیش آمد نقاط قوت و دلیری‌ها و شجاعت‌ها و علم دانششان را الگو کنیم؟ ائمه را به جای رنج، با بار علمی و شخصیت بزرگشان به جهان بشناسانیم؟

امشب شب آخریست که می‌شود که مردم همه زیر سقف آسمان برای طلب بخشش دست به آسمان می‌برند و خدا را صدا می‌کنند و به یاد شهادت مولایشان اشک می‌ریزند. در این اندک فرصت باقی مانده از خود سرورمان علی بخواهیم پا در میانی کند هم خدا و هم بنده خدا و هم خودش ما را ببخشند… مایی که شخصیت بزرگش را سر لوحه زندگیمان قرار ندادیم که اگر می‌دادیم و جوان‌هایمان بیشتر از رنج‌ها با بصیرت پیشوایان دینی‌مان، با دانش و شجاعتشان آشنا می‌کردیم، شرایطمان بهتر از این بود.

اشک بریزیم، برای مظلومیت و ظلم‌ها و ناجوانمردی‌هایی که دیدند، اما سیرتشان را بیاموزیم، شخصیتشان، علمشان، اخلاقشان را یاد بگیریم. امید است تا سال بعد، تا سالروز دوباره شهادت این حضرت، خودمان را در مسیر درست علوی بیابیم.