باید گریست وقتی بی تورمترین دستمزد کشور مربوط به خبرنگاران است؛ دلار ده برابر میشود ولی خبر آقای رییس، همچنان همان ۵ هزار تومان میارزد.
باید گریست وقتی خبرنگاری در به در به دنبال بیمه است، نه رسانه حمایتش میکند، نه خانه مطبوعات!
باید گریست به حال جامعه خبری که خبرنگارش گاهی محتاج نان شب است و مسافرکشی میکند تا سرافکنده نباشد.
باید گریست به حال نشستهای خبری با ۵۰ خبرنگار و فلان رویداد مهم با ۵ خبرنگار.
باید گریست به حال جامعه خبری که خبرنگارانش بیشتر خبرنویس هستند تا خبرنگار، نه ذوق میدانند چیست نه عزم و اعتقاد و انگیزه.
باید گریست وقتی نشست خبری فلان فرد طراز اول برگزار میشود خبرنگاران هیچ سوالی ندارند، اصلا تحقیق پیش از مصاحبه یعنی چه؟
باید گریست وقتی «چالش» کلمهای بی معناست برای مصاحبه مطبوعاتی! آقای مدیر دوست دارد حتی ماهی چند نشست برگزار کند.
باید گریست به حال رسانهای که تریبون مقامات است و مدیران؛ حرف مردم کیلویی چند؟ مگر مردم اصلا مشکل دارند؟
باید گریست به حال جامعه خبری که یکدست نیست، متحد نیست، یکصدا نیست.
باید گریست…
روز خبرنگار تسلیت…
- نویسنده : سید جواد اشرفی