زهرا زنگنه؛ امام علی علیه السلام فرمود: «عاشِروا النّاسَ عِشرَهً إن غِبتُم حَنُّوا إلَیکُم ، و إن فُقِدتُم بَکَوا عَلَیکُم»

با مردم به گونه‌ای زندگی و معاشرت کنید که در غیاب شما به دیدن شما مشتاق باشند و در فقدان و فوت شما بر شما بگریند. بحار، ج ۴۲، ص ۲۴۷، ح ۵۰

***

شاید چشم‌های ما، نیاز داشته باشند که گاهی با اشک‌هایمان شسته شوند تا بار دیگر زندگی را با نگاه شفاف‌تری ببنیم و بخندیم اما سعی کنیم سرمایه خنده‌های ما، گریه دیگران نباشد زیرا هیچ وقت قرص‌هایی که حال آدم‌ها را خوب می‌کنند، جای خوب‌هایی که دل آدم‌ها را قرص می‌کنند را نمی‌گیرند.

برای خندیدن منتظر خوشبختی نباش! شاید خوشبختی منتظر خندیدن شماست. ازذهن تا دهن فقط یک نقطه فاصله است، وقتی ذهنت بسته باشد دهنت بی موقع  باز می‌شود.

در زندگی تلاش کن مثل درخت پر شکوفه باشی که اگر کسی بتو لگد زد، شکوفه بارانش کنی و گاه گذری سفر کن به حوالی دلت، شاید ازجانب ما خاطره‌ای منتظر لمس نگاهت باشد.

داستان عجیبی است، گاهی دل آنقدر پر می‌شود که اضافه‌اش ازگوشه ی چشم می‌چکد.

اﺳﺘﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ: به نظر ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟

ﻫﺮﯾﮏ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ؛ ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ: ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺩﺭﺷﺖ. ﺩﻭﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻗﺪﯼ ﺑﻠﻨﺪ. ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮔﻔﺖ: ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻔﺎﻑ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ.

ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺳﺘﺎﺩ، دو کاسه کنار شاگردان گذاشت و گفت: به این دو کاسه نگاه کنید. اولی از طلا درست شده است و درونش سم است و دومی کاسه‌ای گلی است و درونش آب گوارا است، شما از کدام کاسه می‌نوشید؟ شاگردان یک‌صدا جواب دادند: از کاسه گلی.

استاد گفت: ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺩﺭﻭﻥ کاسه‌ها ﺭﺍ در نظر گرفتید، ﻇﺎﻫﺮ آنها ﺑﺮﺍ‌یتاﻥ ﺑﯽﺍﻫﻤﯿﺖ ﺷﺪ. آدمی هم همچون این کاسه است. آنچه که آدمی را زیبا می‌کند درونش و اخلاقش است. باید سیرتمان را زیباکنیم نه صورتمان را.