امروز ۱۵ خرداد ماه، مصادف با پنجم ژوئن، روز جهانی محیط زیست است. روزی که برگزیده شده تا در تقویم تمام ملت‌ها، یادآور زمینی باشد که دامانش را برای بشریت باز کرده و ما نیز در برابر لطف و محبتش باید قدردان او باشیم.

روی فرش‌های قرمز رنگ صحن نشسته‌ام؛ یک چشمم به گنبد و گلدسته طلایی رنگ شماست و چشم دیگرم به مردمی که به زیارتتان آمده‌اند. زمان زیادی تا اذان مغرب نمانده‌است و هر چه بیشتر می‌گذرد، صحن و فرش‌ها بیش از پیش شلوغ می‌شود.

بابا آب داد. دارا انار دارد. باد آمد... هر روز که به مدرسه می‌آیم، کتاب را باز می‌کنم و به بچه‌ها نگاه می‌کنم، یاد خودم می‌افتم؛ خودم و دوستانم چیزی حدود ۲۰ سال پیش؛ وقتی مداد‌هایمان را تراش می‌کردیم و با نوک تیزشان روی خط‌های آبی دفتر، جملاتی که معلممان می‌خواند را می‌نوشتیم.

صدای زنگ در را که می‌شنوم به مادر چشمکی می‌زنم و از اتاق بیرون می‌روم. دمپایی‌ها را روی موزاییک‌های سوراخ شده حیاط می‌کشم و در را باز می‌کنم؛ بابا لبخند می‌زند. نان را از دستش می‌گیرم و سلام می‌کنم.

پس از یک ماه، حالا اجاق خانه‌ها بار قابلمه‌های ناهار را می‌کشند. مردم صبح زود برای اقامه نماز عید فطر راهی شده‌اند و فطریه‌هایشان را هم کنار گذاشته‌اند. خیلی ها پیوند ازدواجشان را به امروز موکول کرده‌اند و روزه‌اولی‌ها هم دیگر امروز گوش به زنگ اذان مغرب نمی‌نشینند؛ امروز عید فطر است.

از امشب پیراهن‌های مشکی مردانه اتو می‌شود و زن‌ها روسری‌های مشکی‌شان را سر می‌کنند، دور همی‌ها و مهمانی‌های افطاری جمع می‌شود، دیگ‌های نذری از انباری‌ها بیرون می‌آیند، پرچم‌ها وپارچه‌های سیاه در کوچه‌ها، مسجد‌ها و سر در خانه‌ها آویزان می‌شوند، لای صفحه دعای جوشن کبیر، نشانه می‌گذارند و بزرگ‌ترها داستان‌ این شب‌ها را برای بچه‌ها تعریف می‌کنند. داستانی که قصه نیست و حکایتی است از روزگاران گذشته.

امروز ۱۸ فروردین‌ ماه، مصادف با روز جهانی سلامتی است. روزی که در تقویم‌ها علامت خورده تا ما را به یاد جسم و روحی که شاید بین روزمرگی‌ها و مشغله‌های زندگی به آن بی‌توجه شده‌ایم بیندازد.

هرچه انسان‌ها پیشرفته‌تر می‌شوند، تهدیداتشان برای طبیعت، محیط زیست و علی‌الخصوص آب‌های سطح کره زمین بیشتر می‌شود. با افزایش جمعیت، افزایش شهرسازی و صنایع و دست بردن در طبیعت و افزایش زباله‌ها، روز به روز جان آب‌ها بیشتر در خطر قرار می‌گیرد و چه بسیار آب‌هایی که تاکنون از دست رفته‌اند.

اغراق نیست اگر بگوییم کتاب برای ملت، مثل نان برای سفره است؛ حذف کردن نان انسان را گرسنه می‌گذارد و انسان گرسنه برای سیر کردن شکمش سراغ هر خوراکی مضری می‌رود.