روز درختکاری بهانه‌ای برای آشتی با طبیعت است؛ طبیعتی که از ابتدای آفرینش تا کنون، ما را در دامان خودش فرا گرفت و از زندگی خودش به ما انسان‌ها و تمام موجودات، زندگی بخشید و در عوض جز بی مهری چیزی از بشر نصیبش نشد.
محمدرضا آقا باقری؛ در آستانه نوروز باستانی ما ایرانیان، عید سبزی که برای ما پیغام‌آور بهار و زندگی طبیعت است، نوروزی که با ماه مبارک رمضان عجین شد و تعطیلات و شادی عید را برای ما با خیر و برکت همراه کرد، حالا قرار است با حرکتی نمادین از ما سبز و زیباتر شود در روزی به عنوان درختکاری.
پانزدهم اسفند ماه، برای ما ایرانیان همان روزهایی است که آماده نوروز می شویم و به عبارتی نو می شویم و خیلی‌هایمان در این روزها انتظار روزهای نو را می کشیم. روزهایی که بچه‌ها دل توی دلشان نیست تا آفتاب نو بزند، لباس نو بپوشند و به دید و بازدید بروند و عیدی بگیرند و نهایتا ۱۳ بدر، به دل کوه و جنگل و دریا و بوستان‌ها می‌زنیم و آن روز را با خانواده، زیر نور خورشید بهاری و روی چمن‌ها و خاک‌ها می‌گذرانیم. زیرانداز می‌اندازیم، بچه‌ها بازی می‌کنند، توپ و راکت و وسایل بازی را آماده می‌کنیم و برای غذا آتش درست می‌کنیم و دور هم می‌نشینیم و از سیزده روز فروردینی که گذشت می‌گوییم؛ با خنده و خوشی تعطیلات نوروز را در سیزده به در به سر می‌رسانیم و طبیعت با آغوش باز ما را پذیرا می‌شود. مایی که شاید کوچک‌ترین توجهی به محبت‌های مادرانه آن نداشته‌ایم.
از ابتدای آفرینش، طبیعت زیبای زمین، با گرمای خورشیدش، با خاک زندگی بخشش، با آب مایه حیات و درختانی که نفس کشیدنمان را مدیونشان هستیم، حتی با کویرهای زیبا و کوهستان‌های پر غرورش، به ما زندگی بخشیده، اما در عوض چیزی جز نابودی از بعضی از ما دریافت نکرده‌است.
البته از حق نگذریم، هرچه بیشتر می‌گذرد، تعداد دوست‌داران طبیعت و محیط زیست بیشتر می‌شود و افراد بیشتری به اهمیت سلامت محیط زیست پی می‌برند؛ اما متاسفانه همچنان، اگر به طبیعت اطراف بنگریم و نگاهی به بوستان‌ها و جنگل‌ها بیندازیم، خاکستر آتش‌ها، زباله‌ها و بطری‌های پلاستیکی، مثل جای لک روی آینه، چهره زیبای محیط را در هم ریخته اند. زباله‌هایی که تجزیه پذیر نیستند و معلوم نیست تا چندین نسل بعد از ما قرار است همچنان حال طبیعت را بد کنند، چهره سبز و زیبای طبیعت را کدر کنند و در برابر خوبی‌هایشان، قدر نشناسی‌ها را به یادش بیاورند. تعجب آور است، وقتی می خواهیم آمدن بهار و سبز شدن و زندگی طبیعت را جشن بگیریم، حالا اینطور با همان طبیعت برخورد کنیم.
زمین دارایی ما نیست، زمین در دست ما، برای نسل‌های بعد، برای فرزندانمان امانت است؛ امانتی که جان نسل‌های بعدیمان به آن وابسته است. همراه داشتن کیسه زباله و ریختن زباله‌ها در آن، به جای رها کردن کنار رودخانه و پای درخت‌ها، کار مشکلی نیست. کاشت درخت بجای کلی هزینه های بی موردی که در زندگی می کنیم کار سختی نیست و سرمایه ای برای آیندگان ما است. اگر انتظار روزهای نو را می کشیم باید نقش خود را در قبال آینده واین روزهای نو ایفا کنیم؛ با طبیعت مهربان باشیم و قدمی هرچند کوچک در راستای حفظ و توسعه فضای سبز برداریم.
- نویسنده : محمدرضا آقا باقری
